Mobilya Alışı, Kan Testi, Küçük Mutluluklar

Bağımlısı olduğum birkaç basit ürünün burada marketlerde kolaylıkla bulunması beni oldukça mutlu ediyor. Earl Grey severdim, bir de Lady Grey varmış, aferin Leydi'ye, muhteşem çay yapmış! Coca-Cola Lime ve Vanilla of ki ne of kategorisinde yarışıyorlar, Dr. Pepper zaten en büyük keyfim...Tek hayal kırıklığı Froot Loops konusunda...Arabik sürümü hiçbirşeye benzemiyor!


Geçici vizemin kalıcı oturma vizesine çevrilebilmesi için kan testi olmaya gidiyorum Al Baraha Devlet Hastanesine...Ana kapıdan girer girmez vatan özlemi bitiyor; tanıdığım, bildiğim Türk bürokrasisi karşımda! Kadınlar ve erkekler ayrı sıralara giriyorlar "çağdaşlığa" nispet yaparcasına. Ayrı ayrı sıraya girilmeyen durumlarda "Ladies First" diye bir durum var, keyifleniyorum ve pis pis sırıtıyorum kafamın içinde yüz tane hayali konuşma yaparken...


Hintli inşaat işçilerine gestapo tavrı takınan görevliler ucuzluktan aldığım takım elbiseme hemen kanıyorlar ve "Hoşgeldiniz sir, Adil oğlum odayı hazırla, Nisar beyefendinin ceketini al" şeklinde bir karşılamaya girişiyorlar. Ancak odanın ucunda oturan kocaman boyutlardaki hemşire hiç oralı olmuyor ve hart diye saplıyor iğneyi koluma. Eğer ölümcül bir hastalığım yoksa güleryüzle sağlık kartımı verecekler, eğer ters bir durum sözkonusuysa da postalayıvericekler beni bu kumuna yandığımın çölünden. Yaralı bir Fransız Lejyoneri gibi çıkıyorum hastaneden, kolumu tutarak yürüyorum kumların üzerinde. Herif düşünmemişki birinin hastaneden çıkıp arabasına BİNMEYEBİLECEĞİNİ. Öyle bir opsiyon yok. Hemen bir taksiye atlıyorum ve ikea'ya uçuyorum.





Ancak uçmadan hemen önce İstanbul Flower (ismi de bir çözebilsem) durağı yapıp nefis bir kaburga ve yanında kuş üzümlü pilav yiyip kendimden geçiyorum. Yemekler hakikaten nefis!

ikea'ya giriyorum ve kendi alışveriş rekorumu kırarak 28 dakikada evimi düzüyorum. Tuvalet fırçasından çalar saate, sabunluktan ütü masasına kadar herşeyiyle birlikte mobilya olayımı bir kalemde bitiriyorum ve kendi kendime "Daha anlamlı bir evde oturacağım zaman ince ince bakarım" diyorum. Tek başıma zavallı gibi oturacağım evin nesine hevesleneyim? Tezgahtarların şaşkın bakışları altında en önde muzaffer komutan ben, arkada alışveriş arabalarından oluşan ordumla ikea dan çıkıyorum.




Sonra bunları kendim taşıyamayacağımı farkedip tekrar geri dönüyorum ve eşyalarımı görevlilere teslim ediyorum.

Sevgiler...


Not 1: Feci hastayım herzamanki gibi, "biraz kendi resmini koy" diyenler için son halim:



Not 2: Bu kitap harika! Bırakamayıp bir gecede bitirdim (Credits: Amcam) Metis polisiye kategorisinde yayınlamış ama bence apayrı bir havası var, bir kategoriye koyamadım: